Een tijdje geleden stuurde een meisje me een bericht op Facebook met de vraag of ze mijn boeken voor het vak neuropsychologie kon overkopen. Natuurlijk, antwoordde ik. Studieboeken verkoop ik het liefst zo snel mogelijk, dan heb ik weer centjes om nieuwe boeken mee te kopen. Drie weken later (zoals afgesproken, ze was pas weer terug in de KEI-week) kreeg ik een nieuw bericht; het meisje ging een ander vak volgen en had mijn boeken niet meer nodig. Behoorlijk balen, vond ik, maar wel te begrijpen.
Het grappige aan dit verhaal is dat ik diezelfde avond nog al mijn boeken (inclusief neuropsychologie) verkocht via Marktplaats.
En zo zijn er wel meer dingen. Je wordt afgewezen voor een baantje, maar vindt kort daarna iets leukers. Je hebt een moeilijke tijd, maar dat laat je zo groeien dat je daarna sterker in je schoenen staat. Je stopt bij een sportvereniging omdat je het gevoel heb dat je niet tussen de mensen past, maar komt vervolgens terecht in de tofste commissie ooit. Je neemt een verkeerde afslag en komt uit bij een prachtige plek. Je sluit één deur en een andere gaat open. Things have a funny way of working out, right?
Hoe gebeuren dit soort dingen? Ik weet niet of ik geloof in karma. Of in God. Of in het universum als vorm van kracht. Maar wat me de laatste tijd wel opvalt, is dat de meeste dingen vanzelf goed komen. Zelfs als je denkt dat het niet zo is. Soms juist als je denkt dat het niet zo is. Misschien niet op de manier waarop je verwacht had, of de manier waarop je gehoopt had, maar uiteindelijk past het toch in het verhaal. Logisch passende puzzelstukjes. Alsof het altijd zo moest zijn.
Ondanks dit besef blijf ik het zo ontzettend moeilijk vinden om te geloven in goede dingen. Of nou ja, moeite in geloven dat ik goede dingen mee kan maken. Is het je al opgevallen dat ik een ontzettende pessimist ben? Een doemdenker, soms. Verdriet kan veel vertrouwen verwoesten; waar anderen denken dat het glas half leeg is, denk ik dat er een orkaan in ontstaat die mijn huis laat overstromen. Soms ga ik door het leven alsof de hele wereld mijn vijand is.
En dat is helemaal niet handig natuurlijk. Laatst zei ik tegen een vriend van mij: Het leven is kort. Soms moet je gewoon een leap of faith nemen. En zien hoe je landt. Erop vertrouwen dat het wel weer goed komt, bedoelde ik. Als ik toch eens naar mijn eigen adviezen kon luisteren
