Sluit jezelf op in je comfort zone van dertien vierkante meter. Tussen vier witte muren, met alleen je gedachten als gezelschap. Gedachten die niet zo vrolijk zijn. Durf er niet uit te komen omdat de wereld daarbuiten te eng is, te wreed, te onvoorspelbaar; wat nou als? Zoek redenen om geen leuke dingen te doen met anderen in alles om je heen: je protesterende lichaam, de regen, de hitte, jouw onhandigheid, dat je helemaal niet sportief bent, je zere buik, dat je geen idee hebt wat je zou moeten zeggen. Weet ergens dat je het alleen doet om jezelf de beschermen. Te beschermen tegen de hardheid van je eigen gedachten, meestal.
Vertel jezelf dat je niet de moeite waard bent en zoek er constant bevestiging voor. Zie de afwijzing in de ogen van anderen, in hoe iemand Hey! tegen je zegt, in de vijf kilo extra op de weegschaal, in de zeven die je haalde voor een schoolvak, in het lachen achter je terwijl je door de gang loopt, in hoe de minuten wegtikken terwijl je vriendin nog niet terug heeft geappt. Ontwijk sociale situaties uit angst voor nog meer bevestiging. Hoor zinnen als Oh, zij is stom komen uit monden van mensen die het over iets heel anders zouden kunnen hebben, en neem aan dat het over jou gaat. Wees verdrietig zonder te begrijpen of de tranen veroorzaakt zijn doordat anderen jou stom vinden of doordat jij zoiets geks hoort.
Kruip onder de dekens. Rol jezelf op en druk een kussen tegen je lichaam aan. Huil tot de tranen op zijn en je keel pijn doet van het snikken. Krijg het gevoel dat je niet past in deze wereld. Dat jij er niet thuis hoort. Een foutje. Iets dat weg moet. Ga zo leven; alsof je altijd in de weg zit. Maak je klein. Leer te fluisteren. Straf jezelf voor je bestaan.
Vervaag
Langzaam
Tot je onzichtbaar bent. Bedolven onder je eigen eenzaamheid.
– Mijn kat (zie hierboven) is niet alleen heel lief, maar ook nog eens fotogeniek! Ze ligt de laatste tijd graag op de buitenstoel, dat is dat grijze ding dat je ziet.