Hoe eenzaam te zijn

Sluit jezelf op in je comfort zone van dertien vierkante meter. Tussen vier witte muren, met alleen je gedachten als gezelschap. Gedachten die niet zo vrolijk zijn. Durf er niet uit te komen omdat de wereld daarbuiten te eng is, te wreed, te onvoorspelbaar; wat nou als? Zoek redenen om geen leuke dingen te doen met anderen in alles om je heen: je protesterende lichaam, de regen, de hitte, jouw onhandigheid, dat je helemaal niet sportief bent, je zere buik, dat je geen idee hebt wat je zou moeten zeggen. Weet ergens dat je het alleen doet om jezelf de beschermen. Te beschermen tegen de hardheid van je eigen gedachten, meestal.

Vertel jezelf dat je niet de moeite waard bent en zoek er constant bevestiging voor. Zie de afwijzing in de ogen van anderen, in hoe iemand Hey! tegen je zegt, in de vijf kilo extra op de weegschaal, in de zeven die je haalde voor een schoolvak, in het lachen achter je terwijl je door de gang loopt, in hoe de minuten wegtikken terwijl je vriendin nog niet terug heeft geappt. Ontwijk sociale situaties uit angst voor nog meer bevestiging. Hoor zinnen als Oh, zij is stom komen uit monden van mensen die het over iets heel anders zouden kunnen hebben, en neem aan dat het over jou gaat. Wees verdrietig zonder te begrijpen of de tranen veroorzaakt zijn doordat anderen jou stom vinden of doordat jij zoiets geks hoort.

Kruip onder de dekens. Rol jezelf op en druk een kussen tegen je lichaam aan. Huil tot de tranen op zijn en je keel pijn doet van het snikken. Krijg het gevoel dat je niet past in deze wereld. Dat jij er niet thuis hoort. Een foutje. Iets dat weg moet. Ga zo leven; alsof je altijd in de weg zit. Maak je klein. Leer te fluisteren. Straf jezelf voor je bestaan.

Vervaag

Langzaam

Tot je onzichtbaar bent. Bedolven onder je eigen eenzaamheid.

OVER HOE DINGEN WEER GOED KOMEN

Een tijdje geleden stuurde een meisje me een bericht op Facebook met de vraag of ze mijn boeken voor het vak neuropsychologie kon overkopen. Natuurlijk, antwoordde ik. Studieboeken verkoop ik het liefst zo snel mogelijk, dan heb ik weer centjes om nieuwe boeken mee te kopen. Drie weken later (zoals afgesproken, ze was pas weer terug in de KEI-week) kreeg ik een nieuw bericht; het meisje ging een ander vak volgen en had mijn boeken niet meer nodig. Behoorlijk balen, vond ik, maar wel te begrijpen.

Het grappige aan dit verhaal is dat ik diezelfde avond nog al mijn boeken (inclusief neuropsychologie) verkocht via Marktplaats.

En zo zijn er wel meer dingen. Je wordt afgewezen voor een baantje, maar vindt kort daarna iets leukers. Je hebt een moeilijke tijd, maar dat laat je zo groeien dat je daarna sterker in je schoenen staat. Je stopt bij een sportvereniging omdat je het gevoel heb dat je niet tussen de mensen past, maar komt vervolgens terecht in de tofste commissie ooit.  Je neemt een verkeerde afslag en komt uit bij een prachtige plek. Je sluit één deur en een andere gaat open. Things have a funny way of working out, right?

Hoe gebeuren dit soort dingen? Ik weet niet of ik geloof in karma. Of in God. Of in het universum als vorm van kracht. Maar wat me de laatste tijd wel opvalt, is dat de meeste dingen vanzelf goed komen. Zelfs als je denkt dat het niet zo is. Soms juist als je denkt dat het niet zo is. Misschien niet op de manier waarop je verwacht had, of de manier waarop je gehoopt had, maar uiteindelijk past het toch in het verhaal. Logisch passende puzzelstukjes. Alsof het altijd zo moest zijn.

Ondanks dit besef blijf ik het zo ontzettend moeilijk vinden om te geloven in goede dingen. Of nou ja, moeite in geloven dat ik goede dingen mee kan maken. Is het je al opgevallen dat ik een ontzettende pessimist ben? Een doemdenker, soms. Verdriet kan veel vertrouwen verwoesten; waar anderen denken dat het glas half leeg is, denk ik dat er een orkaan in ontstaat die mijn huis laat overstromen. Soms ga ik door het leven alsof de hele wereld mijn vijand is.

En dat is helemaal niet handig natuurlijk. Laatst zei ik tegen een vriend van mij: Het leven is kort. Soms moet je gewoon een leap of faith nemen. En zien hoe je landt. Erop vertrouwen dat het wel weer goed komt, bedoelde ik. Als ik toch eens naar mijn eigen adviezen kon luisteren

Dankbaar #27: mijn fotogenieke kat

– Mijn kat (zie hierboven) is niet alleen heel lief, maar ook nog eens fotogeniek! Ze ligt de laatste tijd graag op de buitenstoel, dat is dat grijze ding dat je ziet.
– Wanneer ik de hele dag in de zon heb gezeten, dan onder de douche stap en hoe mijn haar dan ruikt. Die geur, dat is voor mij zomer.
– Aardbeien!
– Stappen met vriendinnetjes
– Ik had een verjaardag met twintig mensen waarvan ik er één kende, maar voelde me toch erg thuis in de groep. Was een erg leuke avond
– De jongen die me tijdens het stappen heel erg graag wilde zoenen. Dankjewel, voelde me gevleid! Sorry dat ik je voor schut zette voor je vrienden, maar zoenen tijdens het uitgaan gaat tegen mijn principes in.
– Fotos sorteren! Ik had dertienhonderd fotos op mijn mobiel, dus het was echt nodig. Fotos met heel veel liefde, leuke mensen, gezellige avondjes en katten. Fijn!
– Zwemmen met een vriendin. Het was erg gezellig en het deed me aan vroeger denken: de hele dag in het zwembad, een ijsje tussendoor, stokjes (van die zoute) eten op de handdoek.
– Boeken lezen in de achtertuin
– Jullie advies op Twitter. Ik weet dat ik er vervolgens over ga zeuren (ik haat het als ik ongelijk heb.. Sorry!), maar vind het wel lief 🙂