Inleiding tot de veel voorkomende medische voorvoegsels en Achtervoegsels
Bijkletsblog #2: baantje andere dingen
Er is een hoop gaande in mijn leven; ik begin mogelijk aan een nieuw baantje, mijn gezondheid gaat wat achteruit, het nieuwe collegejaar start bijna. Omdat dit een persoonlijke blog is, wilde ik daar wat meer over vertellen.
Baantje
In de zorgmaand augustus-september ben ik welgeteld één hele keer ingepland door de organisatie waarvoor ik werk, en die keer was afgelopen donderdag. Tijd voor een nieuw baantje dus. Tijdens een wandeltocht door Groningen zag ik op een winkeldeur toevallig een vacature voor iets heel tofs, dus ik dacht: waarom niet? Ik stuurde mijn CV en een paar dagen later werd ik gebeld: of ik op gesprek kon komen. Natuurlijk! Voor het gesprek was ik heel zenuwachtig, maar het ging zó soepeltjes. Ik stond van mijn eigen kunnen te kijken. De volgende dag werd ik gebeld: ik mocht komen werken. Woensdag ligt er een contract klaar.
Toen ik dat hoorde raakte ik opeens een beetje in paniek: kan dit eigenlijk wel met mijn roosters? Twee studies en een baantje (en een blog, en een commissie, en een website waarvoor ik schrijf), dat is niet niks. Ik had helemaal geen uitnodiging verwacht, laat staan dat ik überhaupt zou worden uitgekozen. Ook heel stom van mij, dat ik ga solliciteren voor iets zonder te bedenken dat ik dan een baantje kan krijgen. Meestal gaan dingen niet zo makkelijk in mijn leven, dus ga ik van het slechtste uit. Woensdag, mijn eerste werkdag, ga ik nog even goed met ze overleggen. Misschien besluiten ze toch om voor iemand anders te gaan vanwege mijn drukte, dat begrijp ik dan ook wel. Het is in ieder geval fijn om te weten dat ik ergens geschikt voor ben. Weer een reminder dat ik wat meer in mezelf moet geloven.
Gezondheid
Iets minder leuk nieuws over mijn gezondheid. Ik vertelde op Facebook en Instagram al dat mijn kniebanden overbelast zijn. Mijn vakantie stond in het teken van werken, werken, fietsen, wandelen en hardlopen, dus heel vreemd is dat niet. Helaas mag ik nu bijna niks meer. Het hardlopen is echt een gemis, want dat was wel een beetje een uitlaatklep. Ik zit ook te overwegen me uit te schrijven voor de 4mijl van Groningen, omdat ik weet dat ik anders mezelf de rust niet ga gunnen.
Verder heb ik veel last van mijn buik (die doet al twee jaar niet helemaal wat ie moet doen), waar dokters helaas helemaal niks aan kunnen/willen doen. Gevolg: aankomen en daar niet zo blij mee zijn. Ik probeer gezonder te eten, maar dat valt me zwaar. Ik hou namelijk ontzettend veel van frisdrank. De meeste dingen kan ik wel laten staan, maar cola daar kan ik zo moeilijk vanaf blijven. Zodra ik me ellendig voel, haal ik weer een fles. Hoe doen mensen met een detox dat?!
Nieuw schooljaar
Ah, het begint bijna! Psychologie én Nederlands. Ik ben heel benieuwd hoe het zal gaan. Ik laat het over me heen komen en probeer niet boos op mezelf te zijn als het niet lukt. Niet super veel mensen weten het (closest friends wel, en bloglezers natuurlijk, maar mijn ouders en familie bijvoorbeeld niet, ai), dat maakt de druk wat minder groot.
Hoe eenzaam te zijn
Sluit jezelf op in je comfort zone van dertien vierkante meter. Tussen vier witte muren, met alleen je gedachten als gezelschap. Gedachten die niet zo vrolijk zijn. Durf er niet uit te komen omdat de wereld daarbuiten te eng is, te wreed, te onvoorspelbaar; wat nou als? Zoek redenen om geen leuke dingen te doen met anderen in alles om je heen: je protesterende lichaam, de regen, de hitte, jouw onhandigheid, dat je helemaal niet sportief bent, je zere buik, dat je geen idee hebt wat je zou moeten zeggen. Weet ergens dat je het alleen doet om jezelf de beschermen. Te beschermen tegen de hardheid van je eigen gedachten, meestal.
Vertel jezelf dat je niet de moeite waard bent en zoek er constant bevestiging voor. Zie de afwijzing in de ogen van anderen, in hoe iemand Hey! tegen je zegt, in de vijf kilo extra op de weegschaal, in de zeven die je haalde voor een schoolvak, in het lachen achter je terwijl je door de gang loopt, in hoe de minuten wegtikken terwijl je vriendin nog niet terug heeft geappt. Ontwijk sociale situaties uit angst voor nog meer bevestiging. Hoor zinnen als Oh, zij is stom komen uit monden van mensen die het over iets heel anders zouden kunnen hebben, en neem aan dat het over jou gaat. Wees verdrietig zonder te begrijpen of de tranen veroorzaakt zijn doordat anderen jou stom vinden of doordat jij zoiets geks hoort.
Kruip onder de dekens. Rol jezelf op en druk een kussen tegen je lichaam aan. Huil tot de tranen op zijn en je keel pijn doet van het snikken. Krijg het gevoel dat je niet past in deze wereld. Dat jij er niet thuis hoort. Een foutje. Iets dat weg moet. Ga zo leven; alsof je altijd in de weg zit. Maak je klein. Leer te fluisteren. Straf jezelf voor je bestaan.
Vervaag
Langzaam
Tot je onzichtbaar bent. Bedolven onder je eigen eenzaamheid.
OVER HOE DINGEN WEER GOED KOMEN
Een tijdje geleden stuurde een meisje me een bericht op Facebook met de vraag of ze mijn boeken voor het vak neuropsychologie kon overkopen. Natuurlijk, antwoordde ik. Studieboeken verkoop ik het liefst zo snel mogelijk, dan heb ik weer centjes om nieuwe boeken mee te kopen. Drie weken later (zoals afgesproken, ze was pas weer terug in de KEI-week) kreeg ik een nieuw bericht; het meisje ging een ander vak volgen en had mijn boeken niet meer nodig. Behoorlijk balen, vond ik, maar wel te begrijpen.
Het grappige aan dit verhaal is dat ik diezelfde avond nog al mijn boeken (inclusief neuropsychologie) verkocht via Marktplaats.
En zo zijn er wel meer dingen. Je wordt afgewezen voor een baantje, maar vindt kort daarna iets leukers. Je hebt een moeilijke tijd, maar dat laat je zo groeien dat je daarna sterker in je schoenen staat. Je stopt bij een sportvereniging omdat je het gevoel heb dat je niet tussen de mensen past, maar komt vervolgens terecht in de tofste commissie ooit. Je neemt een verkeerde afslag en komt uit bij een prachtige plek. Je sluit één deur en een andere gaat open. Things have a funny way of working out, right?
Hoe gebeuren dit soort dingen? Ik weet niet of ik geloof in karma. Of in God. Of in het universum als vorm van kracht. Maar wat me de laatste tijd wel opvalt, is dat de meeste dingen vanzelf goed komen. Zelfs als je denkt dat het niet zo is. Soms juist als je denkt dat het niet zo is. Misschien niet op de manier waarop je verwacht had, of de manier waarop je gehoopt had, maar uiteindelijk past het toch in het verhaal. Logisch passende puzzelstukjes. Alsof het altijd zo moest zijn.
Ondanks dit besef blijf ik het zo ontzettend moeilijk vinden om te geloven in goede dingen. Of nou ja, moeite in geloven dat ik goede dingen mee kan maken. Is het je al opgevallen dat ik een ontzettende pessimist ben? Een doemdenker, soms. Verdriet kan veel vertrouwen verwoesten; waar anderen denken dat het glas half leeg is, denk ik dat er een orkaan in ontstaat die mijn huis laat overstromen. Soms ga ik door het leven alsof de hele wereld mijn vijand is.
En dat is helemaal niet handig natuurlijk. Laatst zei ik tegen een vriend van mij: Het leven is kort. Soms moet je gewoon een leap of faith nemen. En zien hoe je landt. Erop vertrouwen dat het wel weer goed komt, bedoelde ik. Als ik toch eens naar mijn eigen adviezen kon luisteren
PSYCHOLOGIEBLOG: HOE WERKT INSPIRATIE?
Ik begon mijn zoektocht naar hoe inspiratie werkt met het idee dat ik geen inspiratie had, maar dat klopt niet helemaal. Ik heb genoeg om over te schrijven (nog steeds tweehonderd concepten), maar ik blokkeer. Ik denk door boosheid, of anders vanwege angst om kwetsbaar te zijn. Ondanks dat inspiratie niet mijn probleem was, leek het me alsnog interessant om er meer van te weten, dus ik zette mijn zoektocht voort.
Van tevoren wist ik vrij weinig over de psychologie van inspiratie, ik wist niet eens zeker of er wel eens onderzoek naar is gedaan. Wel wist ik dat psychologen geïnteresseerd zijn in het opwekken van ideeën door middel van brainstorming, en hoe dat het beste werkt. Laat ik daar mee beginnen.
Ideeën opwekken
Ideeën zijn belangrijk. Voor bloggers, natuurlijk, maar zeker ook voor mensen in het bedrijfsleven. Ideeën vormen de basis voor innovatie. Vandaar dat onderzoekers geïnteresseerd zijn in hoe mensen het beste ideeën op kunnen wekken. Je zou kunnen zeggen: ze kijken naar wat de ideale omstandigheden zijn voor inspiratie. Misschien heb je zelf wel eens een brainstorm sessie gehouden. Als je een beetje introvert bent, kun je je voorstellen dat het los roepen van dingen niet de beste methode is; de kennis van de wat stillere en de wat luie mensen wordt dan niet benut. Onderzoek wijst dan ook uit dat de meeste ideeën ontstaan wanneer mensen eerst in hun eentje een paar dingen opschrijven, en daarna pas in een groep gaan werken.
Humeur & ideeën
Het onderzoek naar brainstormen gaat vrijwel altijd over groepen, alleen schrijf ik zelf nooit blogs in een groep, jij wel? Dus ik zette mijn onderzoek voort naar losse factoren die een invloed hebben op ideeën. Ik kwam al snel tot de conclusie dat het niet gek is dat boosheid mij blokkeerde: veel onderzoek heeft uitgewezen dat een slecht humeur een negatieve invloed heeft op creativiteit. Gasper (zie de bronvermelding) deed er een onderzoek naar en kwam tot de conclusie dat mensen in een verdrietige stemming bang waren voor fouten. Zodra hij tegen de mensen met een verdrietig humeur zei: Het maakt niet uit wat je opschrijft, verdween het effect van humeur op het aantal opgewekte ideeën. Dus: zorg er ofwel voor dat je blij bent als je dingen bedenkt (dit gaat voor mij sowieso niet werken) ofwel dat je niet bang bent om iets niet goed te doen.
Creativiteit en het brein
Helaas wordt er weinig vermeld over de achterliggende processen: hoe kan het dat een slecht humeur zorgt voor minder creativiteit? Wat zijn de achterliggende processen van creatief zijn en hoe heeft humeur daar een impact op? Als je wel wat meer theoretische inhoud over inspiratie wil, kom je al snel uit bij creatieve cognitie. Het gaat dan om de denk- en informatieprocessen (cognitie) achter creativiteit. Eén van de onderzoeksvelden binnen creatieve cognitie is creativiteit in de hersenen. Daar kan bijvoorbeeld onderzoek naar worden gedaan door mensen te selecteren op creatief en niet-creatief (door vragenlijsten) en vervolgens hun hersenen te vergelijken, of door mensen iets creatiefs te laten doen terwijl hun hersenen bekeken worden.
Ooit gehoord van het idee dat de rechterhersenhelft creatiever is dan de linker? Well, thats a myth. De onderzoeken naar dit gebied zijn best wel lastig om te begrijpen, maar wat ik eruit opmaak is dat er eigenlijk over het gehele brein activatie is bij creativiteit, en dat er niet echt patronen in te ontdekken zijn. Wie weet komt dat ooit nog!
Ook leuk
– Als mensen samenwerken in een groep om ideeën op te wekken, kan het geheugen iets heel geks doen: je herinnert je alsof jij iets hebt bedacht, maar het idee was oorspronkelijk van iemand anders. Dit heet onbewuste plagiaat, of recall-own plagiarism.
– Slaap is goed voor creativiteit, maar je kunt ook bewust creativiteit creëren tijdens je slaap. In een interessant onderzoek hebben onderzoekers mensen een creatieve opdracht gegeven, en tegelijkertijd verspreidden ze een verborgen geur (sinaasappel-vanille welteverstaan) Toen de onderzoeksdeelnemers sliepen, verspreidden ze de geur weer. De ochtend erop waren de deelnemers creatiever!
– Mensen denken wel eens dat er een link bestaat tussen mentale stoornissen en creativiteit. Uit een onderzoek naar depressie en angststoornissen bleek in ieder geval dat dat niet het geval is!
Dankbaar #27: mijn fotogenieke kat
– Mijn kat (zie hierboven) is niet alleen heel lief, maar ook nog eens fotogeniek! Ze ligt de laatste tijd graag op de buitenstoel, dat is dat grijze ding dat je ziet.
– Wanneer ik de hele dag in de zon heb gezeten, dan onder de douche stap en hoe mijn haar dan ruikt. Die geur, dat is voor mij zomer.
– Aardbeien!
– Stappen met vriendinnetjes
– Ik had een verjaardag met twintig mensen waarvan ik er één kende, maar voelde me toch erg thuis in de groep. Was een erg leuke avond
– De jongen die me tijdens het stappen heel erg graag wilde zoenen. Dankjewel, voelde me gevleid! Sorry dat ik je voor schut zette voor je vrienden, maar zoenen tijdens het uitgaan gaat tegen mijn principes in.
– Fotos sorteren! Ik had dertienhonderd fotos op mijn mobiel, dus het was echt nodig. Fotos met heel veel liefde, leuke mensen, gezellige avondjes en katten. Fijn!
– Zwemmen met een vriendin. Het was erg gezellig en het deed me aan vroeger denken: de hele dag in het zwembad, een ijsje tussendoor, stokjes (van die zoute) eten op de handdoek.
– Boeken lezen in de achtertuin
– Jullie advies op Twitter. Ik weet dat ik er vervolgens over ga zeuren (ik haat het als ik ongelijk heb.. Sorry!), maar vind het wel lief 🙂
John Green Paper Towns
Inmiddels moet het wel duidelijk zijn dat ik een groot fan ben van John Green. Ik schreef eerder al over The Fault in our Stars ) en Looking for Alaska, wat betekent dat ik inmiddels de helft van Greens repertoire gelezen heb. Toen ik Paper Towns begon te lezen, had ik dan ook hoge verwachtingen. En om eerlijk te zijn ben ik een klein beetje teleurgesteld. Het is een fantastisch boek, maar ik had (zonder goede reden) verwacht dat dit boek weer beter zou zijn dan Looking for Alaska en dat was niet zo.
Paper Towns gaat over het sulletje Quinten, bijnaam Q, die verliefd is op zijn eigenzinnige buurmeisje Margo Roth Spiegelmann, waarover hij vertelt: “Margo always loved mysteries. And in everything that came afterward, I could never stop thinking that maybe she loved mysteries so much that she became one.” Quinten beleeft de nacht van zijn leven wanneer Margo, nadat ze jaren geen contact hebben gehad, plotseling langskomt en samen met hem wraak neemt op mensen die haar iets misdaan hebben.
Samen klimmen ze in een toren en kijkend naar de lichtjes van een nachtelijk Orlando, noemt Margo de stad een paper town, nep en fragiel: Heres whats not beautiful about it: from here, you cant see the rust or the cracked paint or whatever, but you can tell what the place really is. You can see how fake it all is. Its not even hard enough to be made out of plastic. Its a paper town. All those paper people living in their paper houses, burning the future to stay warm. All the paper kids drinking beer some bum bought for them at the paper convenience store. Everyone demented with the mania of owning things. All the things paper-thin and paper-frail. Ive lived here for eighteen years and I have never once in my life come across anyone who cares about anything that matters. Een dag later is Q nog verliefder op Margo dan hij al was. En blijkt Margo zelf te zijn verdwenen. Het begin van een zoektocht naar het meisje, dat overal clues heeft verborgen.
Aanvankelijk vond ik het verhaal erg op Looking for Alaska lijken: sullig nerdje wordt verliefd op onafhankelijke, knappe boekenwurm (krijg het gevoel dat Green valt op dit soort types). Zij lijkt hem leuk te vinden, maar toch ook weer niet. En ook in Looking for Alaska is er sprake van een zoektocht. Later ontstaan er wel verschillen, voornamelijk in het plot, waar Q concludeert dat we elkaar alleen kunnen zien door de cracks in onze schil. Totdat we door die scheuren kunnen kijken, zien we alleen ideeën van elkaar, maar niet wie die persoon werkelijk is: “When did we see each other face-to-face? Not until you saw into my cracks and I saw into yours. Before that, we were just looking at ideas of each other, like looking at your window shade but never seeing inside. But once the vessel cracks, the light can get in. The light can get out.”
Dat vind ik zo mooi aan Green. Zo veel prachtige zinnen, maar zonder dat het zeurderig wordt. Zonder dat het lijkt alsof hij té hard probeert. Het past gewoon goed in het verhaal.
Leuke site: Duolingo.com
Ik weet niet of je het al doorhad (waarschijnlijk wel), maar ik ben een klein beetje een nerd. En ook al hoort zelfbenoeming waarschijnlijk niet bij nerd-zijn, ik doe het toch, want ik vind nerd-zijn dus een van de coolste dingen ooit.
Nerd [nuːrd] (de; m,v; meervoud: nerds)
1. Iemand die graag leert, computert e.d. maar verder opvalt door wereldvreemdheid
2. Iemand die in de ogen van anderen saaie hobbys heeft en die niet meedoet aan trends en mode.
Ik voldoe geloof ik aan de gehele definitie, behalve dat ik zelf vind dat ik niet wereldvreemd ben. Wat betreft de saaie hobbys in de ogen van anderen:
Random Leuke Jongen: Heb je nog hobbys dan? Doe je sport?
Laura: Eh wil je het echt weten? Ik hoop altijd dat mensen het niet vragen.
RLJ: Haha, ja. Hoezo dan?
Laura: Ik doe badminton.
RLJ: Oh.. oké.
Laura: *hier een heel verhaal over dat wedstrijd badminton niet is zoals op de camping en dat je er wel degelijk moe van wordt en nog meer zelfverdediging waar het nu toch al te laat voor is*
[side note: scheelt dat jongens die onmiddellijk vragen naar sport sowieso al niet mijn types zijn]
Naast badminton hou ik van lezen, schrijven, katten en bloggen. En ik ben gek op leren. Veel erger kan het volgens mij niet. Goed, mijn nerdhart werd in ieder geval heel erg blij toen ik op de site Duolingo.com kwam, en wel de volgende redenen:
1. GRATIS LEREN. Oh em gee.
2. Niet alleen gratis leren: gratis een taal leren. Ik hou van taal. Ik hou van leren. Beter dan dit wordt het niet.
3. Fantastische interface!!
4.Slimme, simpele manier om mensen gemotiveerd te houden, namelijk door middel van onderlinge wedstrijdjes en punten scoren. Bovendien kun je je voorgang Tweeten en Facebooken.
Lang verhaal kort: Laura de nerd is tevreden. Ik heb alleen niemand om wedstrijdjes tegen te doen, en daarom moeten jullie allemaal even Spaans gaan leren, ok? Mijn profiel is Dagdromend. Mocht je niet van Spaans houden, dan kunnen Frans, Duits, Italiaans en Portugees ook altijd nog.
¡Adiós y buenas noches / buenos días!
Fictie: Een therapiesessie
Ze voelde de irritatie opwellen in lichaam, haar onderbuik, haar aderen. Hij was alweer te laat. Elke week hetzelfde liedje: zij kwam tien minuten te vroeg, hij tien minuten te laat. Hierdoor moest ze twintig minuten spenderen in de witte wachtkamer, die werd verlicht door de ziekmakende kleur van tl-buizen. Vergezeld door kapotte mensen met hun eigen problemen: depressies, overleden ouders, verslavingen. Soms zag ze gele ogen, drukke kindjes die kwamen voor een observatieuurtje, kwade tieners, en heel af en toe huilde er iemand, maar ze zag vooral het langzaam breken van mensen die het ook echt niet meer wisten.
Ze verloor zichzelf vaak in dit soort observaties en wanneer de therapeut kwam en haar naam zei, Elsa, duurde het even voordat het tot haar doordrong dat zij degene was die zo heette. Ze liep hem achterna, naar zijn kamer, die zich helemaal aan het einde van de met lelijke kunst behangen gang bevond. Hij liep altijd voor haar, en in dat minuutje lopen vond ze dat hij leek op de mensen in de wachtruimte. Hij keek naar de grond. Hij zweeg. Misschien omdat hij voelde dat ze niet wilde praten.
Hij plofte neer in de grote stoel. Zij ging zitten in de stoel die ertegenover stond. Met een kladblok in zijn hand vroeg hij: Zo, Elsa, hoe gaat het ermee?
Wel goed hoor.. Een fluisterstem. Ze herkende het geluid zelf nauwelijks.
Ja? Dat is fijn. Kun je vertellen wat er goed gaat?
Ze keek naar haar koffie. Maakte figuurtjes met het schuim en het lepeltje (hierom nam ze altijd cappuccino. Dan kon ze langer wegkijken). Wolkjes. Bubbels verdelen over de linker- en de rechterkant van het bekertje. Er kwamen geen woorden. Er lagen verhalen op het puntje van haar tong, maar het laatste beetje kracht, de kracht om klanken te produceren, de kracht om alles in haar hoofd ook werkelijk uit te spreken, vond ze niet. Ze was zo moe. Ze wilde alleen maar slapen. Ze wilde stil zijn en schreeuwen. Stil zijn! Schreeuwen! Haar stilte was de schreeuw, maar er was niemand om te horen. Ze was zo moe. En dus zeiden ze niets, de therapeut en de vrouw die vocht tegen de stilte. Drie kwartier lang. Een angstaanjagende situatie.
Het was altijd een opluchting om het gebouw uit te lopen. Frisse lucht. Dure geparkeerde autos. Een straat verder eindigen, in de drukke winkelstraat. Ze voelde de ziekheid uit zich stromen. Toch bleef de angst. Ze kon niet praten. Verdriet dat zo donker was dat ze niet in staat was het uit te drukken. Het had haar gevangen, omhuld. Onzichtbaar lijden.
En toen ontdekte ze iets anders.
Schrijven.
